Tyle razy cytowałam poniższy wiersz.
Tyle razy ile o nim zapominałam ;)
Zamknęły się kolejne drzwi, otwarło się kolejne okno.
Patrzę z nadzieją.
Może to koniec nieustannej szarpaniny, koniec wiecznych nieszczęść?
Może pora na nowy rozdział.
Po raz pierwszy nie ma ani odrobiny leku, ani odrobiny goryczy, ani odrobiny tęsknoty.
Szansa.
Szansa na całkowicie nową mnie, na nowy rozdział, nowy początek. To nie może być zbieg okoliczności, że akurat dziś.
Nie płacz w liście
nie pisz że los ciebie kopnął
nie ma sytuacji na ziemi bez wyjścia
kiedy Bóg drzwi zamyka - to otwiera okno
odetchnij popatrz
spadają z obłoków
małe wielkie nieszczęścia potrzebne do szczęścia
a od zwykłych rzeczy naucz sie spokoju
i zapomnij że jesteś gdy mówisz że kochasz
X. Jan Twardowski
Łatwo zrzucić wine. Łatwo wskazać paluszkiem "o ty! Ty niszczycielu! To twoja wina".
Mamy tendencje do wybielania. Siebie. Naszych przyjaciół. Naszych kochanków.
Łatwiej jest uznać, że to ja byłam zwykłą ladacznicą, niż przyznać, że tyle razy słyszałam "idź do niego", "i tak pewnie z nim", "u niego byłaś". Że w końcu poszłam. Słysząc o nkm dzień w dzień, krok w krok, wydawało mi się to najwłaściwsze. Gdzie indziej mogłabym pójść?
Cóż z tego, że zraniłam tym siebie, jego i naruszyłam równowagę wszechświata.
Cóż. Z. Tego. Ze byłam już wówczas wolną kobietą. Drzwi trzasnęły, kartony spakowane.
Dziwka. Ladacznica.
No przecież to takie niepojęte, że najpierw się kończy jedną relacje, a potem zaczyna inną.
To tak nie pojęte, że jak zamknęły się jedne drzwi, otworzyłam następne.
No przecież na pewno już wówczas były uchylone.
Otóż. Nie. Nie były.
Ja to wiem.
A wy myślcie co chcecie oceniając mnie miarą, którą widać sami prezentujecie.
"Ludzie uwielbiają być ranieni. Odruchowo i posłusznie idą tam, gdzie jest ból. Kojarzą go z bezpieczeństwem. Mylą z miłością. To nawet nie jest smutne, to banalne jak cykl dobowy i prawie wszyscy są do tego przyzwyczajeni".
Jakub Żulczyk "Ślepnąc od świateł"
Koniec zbliża się wielkimi krokami.
Zastanawiam się czy od dłuższego czasu sama nie wmawiam sobie ekstatyczności żeby temu wszystkiemu nadać jakikolwiek sens.
Ubodło mnie to wszystko, zraniło do żywego.
Nieustanny taniec ranienia siebie nawzajem.
Kocham. Rozbieram to słowo. Smakuje. Obgryzam. Układam między wargami. Rozkładam na sylaby, rozdzielam samogłoski.
Sens w bezsensie.
Czy naprawdę miłość mnie usprawiedliwia?
Choro, ślepo, bezwarunkowo.
Ekstatycznie szczęśliwa.
I nie ma sekundy w której bym za nim nie tęskniła. Nawet gdy jest tuż obok.
Nie potrafię się nasycić. Nie potrafię powiedzieć "już, stop, wystarczająco". Nigdy nie będę miała dość.
"Są chwilę, gdy wolałabym martwym widzieć Cię
Nie musiałabym się Tobą dzielić, nie nie
Gdybym mogła schowałabym
Twoje oczy w mojej kieszeni
Żebyś nie mógł oglądać tych
Które są dla nas zagrożeniem
Do pracy nie mogę puścić Cię, nie, nie
Tam tyle kobiet, a każda w myślach gwałci Cię
Złotą klatkę sprawię Ci, będę karmić owocami
A do nogi przymocuję złotą kulę z diamentami"
Hey Zazdrość
