Skonczylam się.

Ten dom jest już pusty. Tylko światła jeszcze się palą. Jeszcze tylko słychać echo kroków na zakurzonych podłogach. Jeszcze tylko widać odbicie twarzy w popękanym lustrze. Jeszcze słychać ostatnie nuty z połamanych płyt.

A z zewnątrz? Trawa nie zarasta wydeptanych ścieżek, mech nie ośmiela się porastać ścian. Trzeba przecież pozory sprawiać zamieszkania i szczęścia. 

O strych się spytacie; może tam jest schowane w tej najmniejszej komórce na prawo od okna? Tam gdzie ta skrzynia pełna książek i bajek, gdzie stara gitara, wytarty koc i wstążki do włosów? Może tam w tej szkatułce gdzie stary Krzyż, samotna lilijka i stary śpiewnik?

Ale "jak to"  spytacie? Przecież widać...

Widać. Pozorny, złudny obrazek. Na mignięcie oka przygotowaną fasade.

Ale jak? Ale skąd...? Pytajcie.

A skąd...? Bo ten dom. To ja. 

Umarłam i poszłam do nieba.
Faceci, którzy robią śniadanie do łóżka, słuchając rockowych ballad i śpiewając pod nosem prawie się już nie zdarzają.
Znalazłam swojego prywatnego księcia z bajki.

Z każdym dniem zakochuje się w Tobie coraz bardziej.
Warto było przeżyć to wszystko co przeżyłam skoro zaprowadziło mnie do tego momentu, do tej chwili.

,, odchodzisz już 30 raz ''

Odchodziliśmy od siebie więcej razy niż jestem w stanie zliczyć. Nienawidziliśmy się, krzywdziliśmy, raniliśmy bez skrupułów.
,, Odchodzisz już trzydziesty raz 
Trzydziesty raz zostaję sam
Ale nie krzyczysz nie płaczesz nie trzaskasz drzwiami 
Nawet nie przewracasz oczami

Ale nie jest źle przecież wiem że i tak kochasz mnie
Wszak i ja kocham Ciebie i tak' '' 

To, że miłość zawsze zwycięża dotychczas było dla mnie pustym hasłem. 

A jednak... 

Gorzka kawa zrobiona Twoimi rękami smakuje słodziej. 

Uwielbiam jak budzisz się w środku nocy tylko po to żeby się do mnie przytulić. 

Stałam się obrzydliwie sentymentalna.
I obrzydliwie szczęśliwa. 

Każdy dzień bez Ciebie jest taki sam.
Nawet alkoholowa mgiełka tym razem nie tłumi.
A Ty...? Obojętny.
Jakby nie było...
Długich pocałunków, zasypiania w ramionach, miłosnych ballad, porannej jajecznicy i gorzkiej kawy.
Nie tęsknisz.
Nie chcesz.
Nie pragniesz.
A mi już brakło łez.

Dlaczego zawsze źle lokuje uczucia? Dlaczego wiecznie czekają mnie noce nieprzespane z butelką w ramionach? Ile papierosów muszę jeszcze spalić?
Inna jednak jest miłość szczenięca, niedojrzała, a inna gdy w głowie masz już ciężkie wybory jak kolor tapet na ścianach. Byłam gotów stracić wszystko. Własną duszę zaprzedać
I to był chyba mój błąd.

Rozrywa mnie na kawałki.
Nie potrafię spać bez Twoich ramion.
Nie potrafię budzić się bez pocałunków na czole.
Śniadania nie robione Twoją ręką smakują popiołem.

Nie kochasz mnie. 

A najgorszym jest gdy ktoś nie kocha, a mówi o miłości. 

Dałam się zrobić jak nastolatka. Jak głupie, naiwne dziecko. 

Zlapalam się na piękne słówka, na romantyczne gesty, na drobne prezenty. 

Wydawało mi się że znalazłam ideał. Faceta, który sprząta, gotuje, śpiewa ze mną ballady o miłości i przynosi śniadanie na łóżka. 

A to przecież nic nie znaczy. 

To nie są gesty wymagające niewiadomo jakiego poświęcenia i nie świadczące o prawdziwej miłości. 

Przegrałam znów.