Jak żyć gdy urodziło się do bycia nieszczęśliwym. Gdy życie nie przypomina XIX wiecznych romansów. Gdy wszystko jest obok, daleko, za szybą, za szkłem. Gdy muskasz tylko powierzchnię, a to wszystko "tak szybko kończy się, jakby nie było ciebie, nie było mnie". Nieutulona tęsknota. Łapanie pazurami namiastek. Złudzeń. Wyobrażeń. Potargane, poszarpane resztki, strzępki, wyobrażenia. Do życia nie wystarcza ballada na gitarze choćby prosto z serca.
To nie tylko ballada. To nie tylko róże w deszczu o północy.
To kawa rano.
To obiad po powrocie z pracy.
Ale też i róże. Buziak na liściku. Czekolada podrzucona pod poduszkę.
Gesty. Myśl. Tęsknota.
