''Zapachniało powiewem jesieni

Z wiatrem zimnym uleciał słów sens

Tak być musi, niczego nie mogą już zmienić

Brylanty na końcach twych rzęs...

(...)

Tam, gdzie mieszkasz, już biało od śniegu

Szklą się lodem, jeziorka i błota

Tak być musi, już zmienić nie może niczego

Zaczajona w twych oczach tęsknota...

(...)

Wróci wiosna, deszcz spłynie na drogi

Ciepłem słońca serca się ogrzeją

Tak być musi, bo ciągle tli się w nas ten ogień

Wieczny ogień, który jest nadzieją''

''Miecz Przeznaczenia''

Andrzej Sapkowski

Znowu Chorzów. Znowu Rosarium.

Minął rok. 

Róże rosną dokładnie takie same jak wtedy, trawa jest równie zielona.

Wydawało by się, że czas nie minął.

Tam w Rosarium uświadomiłam sobie, że zmieniło się wszystko.

Przyjaźnie wydawałoby się wtedy niezniszczalne rozpadły się lub zmieniły.

Ludzie, którzy mieli być odeszli. 

Brakuje mi wygłupów, głupich zdjęć, plotek o wszystkim i niczym.

Dziwnie się czułam błądząc sama, gdy zaledwie rok temu byłam otoczona tam gromadą

przyjaciółek. 

Ale przynajmniej jedno się zmieniło na lepsze. Rok temu ciągle było ''ja'' i ''wy leśni'', a w tym

roku niezaprzeczalnie czuje się częścią całości. 

Tylko szkoda mi! Tak bardzo mi szkoda tych, którzy powinni być!