Tyle razy cytowałam poniższy wiersz.
Tyle razy ile o nim zapominałam ;)
Zamknęły się kolejne drzwi, otwarło się kolejne okno.
Patrzę z nadzieją.
Może to koniec nieustannej szarpaniny, koniec wiecznych nieszczęść?
Może pora na nowy rozdział.
Po raz pierwszy nie ma ani odrobiny leku, ani odrobiny goryczy, ani odrobiny tęsknoty.
Szansa.
Szansa na całkowicie nową mnie, na nowy rozdział, nowy początek. To nie może być zbieg okoliczności, że akurat dziś.
Nie płacz w liście
nie pisz że los ciebie kopnął
nie ma sytuacji na ziemi bez wyjścia
kiedy Bóg drzwi zamyka - to otwiera okno
odetchnij popatrz
spadają z obłoków
małe wielkie nieszczęścia potrzebne do szczęścia
a od zwykłych rzeczy naucz sie spokoju
i zapomnij że jesteś gdy mówisz że kochasz
X. Jan Twardowski
Łatwo zrzucić wine. Łatwo wskazać paluszkiem "o ty! Ty niszczycielu! To twoja wina".
Mamy tendencje do wybielania. Siebie. Naszych przyjaciół. Naszych kochanków.
Łatwiej jest uznać, że to ja byłam zwykłą ladacznicą, niż przyznać, że tyle razy słyszałam "idź do niego", "i tak pewnie z nim", "u niego byłaś". Że w końcu poszłam. Słysząc o nkm dzień w dzień, krok w krok, wydawało mi się to najwłaściwsze. Gdzie indziej mogłabym pójść?
Cóż z tego, że zraniłam tym siebie, jego i naruszyłam równowagę wszechświata.
Cóż. Z. Tego. Ze byłam już wówczas wolną kobietą. Drzwi trzasnęły, kartony spakowane.
Dziwka. Ladacznica.
No przecież to takie niepojęte, że najpierw się kończy jedną relacje, a potem zaczyna inną.
To tak nie pojęte, że jak zamknęły się jedne drzwi, otworzyłam następne.
No przecież na pewno już wówczas były uchylone.
Otóż. Nie. Nie były.
Ja to wiem.
A wy myślcie co chcecie oceniając mnie miarą, którą widać sami prezentujecie.
"Ludzie uwielbiają być ranieni. Odruchowo i posłusznie idą tam, gdzie jest ból. Kojarzą go z bezpieczeństwem. Mylą z miłością. To nawet nie jest smutne, to banalne jak cykl dobowy i prawie wszyscy są do tego przyzwyczajeni".
Jakub Żulczyk "Ślepnąc od świateł"
Koniec zbliża się wielkimi krokami.
Zastanawiam się czy od dłuższego czasu sama nie wmawiam sobie ekstatyczności żeby temu wszystkiemu nadać jakikolwiek sens.
Ubodło mnie to wszystko, zraniło do żywego.
Nieustanny taniec ranienia siebie nawzajem.
Kocham. Rozbieram to słowo. Smakuje. Obgryzam. Układam między wargami. Rozkładam na sylaby, rozdzielam samogłoski.
Sens w bezsensie.
Czy naprawdę miłość mnie usprawiedliwia?
Choro, ślepo, bezwarunkowo.
Ekstatycznie szczęśliwa.
I nie ma sekundy w której bym za nim nie tęskniła. Nawet gdy jest tuż obok.
Nie potrafię się nasycić. Nie potrafię powiedzieć "już, stop, wystarczająco". Nigdy nie będę miała dość.
"Są chwilę, gdy wolałabym martwym widzieć Cię
Nie musiałabym się Tobą dzielić, nie nie
Gdybym mogła schowałabym
Twoje oczy w mojej kieszeni
Żebyś nie mógł oglądać tych
Które są dla nas zagrożeniem
Do pracy nie mogę puścić Cię, nie, nie
Tam tyle kobiet, a każda w myślach gwałci Cię
Złotą klatkę sprawię Ci, będę karmić owocami
A do nogi przymocuję złotą kulę z diamentami"
Hey Zazdrość
Korowód ciał, twarzy, histori.
Stosy strzępków, rozmów, komentarzy.
Chcąc nigdy niczego nie przegapić tyle razy byłam ślepa, głucha, nierozstropna.
Zdobywałam, traciłam, olewałam, przegapiałam.
Każdy kto twierdzi, że boję się samotności musi być ślepym głupcem nie znającym mnie wcale.
Zresztą czy tak naprawdę ktokolwiek boi się stricte samotności?
To nie samotność przeraża. To przeraża przemijanie, szanse uciekające przez palce, szansa bycia zapomnianym, miałkie, nijakie nic nie znaczące życie.
Wychowani na histori o bohaterach, księciach i księżniczkach nie boimy się samotności, boimy się tego, że w każdej chwili moglibyśmy zniknąć, a nikt tego nie zauważy. Że może o to właśnie w tej sekundzie mija szansa, żeby coś zmienić, świat odmienić, żeby coś po sobie pozostawić. Niektórzy chcą pomników, niektórzy sławy, niektórzy sami nie wiedzą czego, niektórym dzieci wystarczą ale każdy lęka się zapomnienia.
W czasach gdy cieżko być niezłomnym bohaterem, gdy ciężko o śmierć niezłomną gdzie chociaż ona mogłaby dać chwałę, złośliwym chichotem losu i historii jest nieszczęście dzieci XXI wieku.
,, - Miłość to złudzenie. (...) Złudzenie, urojenie, iluzja. (...) My się nie kochamy. Kochamy wyobrażenie, jakie mamy o sobie nawzajem. Bardzo niewielu ludzi to rozumie albo jest w stanie się nad tym zastanowić. Ślepo wierzą w swoją moc tworzenia. W ostatecznym rozrachunku wszelka miłość jest miłością własną.
– I właśnie to jest tematem pańskiej nowej...?
– Jednym z tematów, owszem. Gdy bohater zdaje sobie sprawę, że najzwyczajniej powołał swoją żonę do życia siłą wyobraźni, nie wyrzuca sobie głupoty, lecz dąży do ukarania kobiety z krwi i kości, która jego zdaniem go nabrała. Jego pragnienie zemsty jest siłą napędową fabuły.
Nie jestem porcelanową lalką. Nie rozsypie się, nie skruszeje nie zniknę.
A gdy myślisz, że śpię, gdy myślisz, że nie wiem to dotykasz mnie jakbym miała rozsypać Ci się w dłoniach.
Tego się boisz? Że się przywiążesz, a ja przesypie Ci się między palcami?
Czasami zastanawiam się, które z nas jest bardziej ślepe.
Życie jest ryzykiem. Nie można się bezpiecznie zamknąć w bańce samotności i tylko na chwilę uchylać drzwi.
Można na zawsze tylko w momencie gdy zdecydujesz podjąć ryzyko.
Jestem książką, nie porcelaną.
Jeżeli porcelana to wyłącznie taka
Której nie żal pod butem tragarza lub gąsienicą czołgu,
Jeżeli fotel, to niezbyt wygodny, tak aby
Nie było przykro podnieść się i odejść;
Jeżeli odzież, to tyle, ile można unieść w walizce,
Jeżeli książki, to te, które można unieść w pamięci,
Jeżeli plany, to takie, by można o nich zapomnieć
gdy nadejdzie czas następnej przeprowadzki
na inna ulicę, kontynent, etap dziejowy
lub świat
Kto ci powiedział, że wolno się przyzwyczajać?
Kto ci powiedział, że cokolwiek jest na zawsze?
Czy nikt ci nie powiedział, że nie będziesz nigdy
w świecie
czuł się jak u siebie w domu?
S. Barańczak
