Coma - Trujące rośliny

Przemieniła na wskroś
Wydrążyła mnie
Woda ognista
Z jęczmienia wydobyta pól
Traw meksykańskich garść
Przyprawiła mnie
O lot bez tchu
O stan na podobieństwo snu

Jeszcze więcej znam
Jeszcze więcej ich znam
Zatruwają łeb, odbierają czas
Ale żadna z nich
Ale żadna jak Ty
Nie olśniła mnie
Nie ujęła win

łąki u schyłku lata
łąki
Wyciskałem z nich sok
I kolory oleiste, sezonowe zło
Natarczywa na wskroś
Nieznośna siła
Z jaką płynie
Z jaką ciśnie się przeze mnie mrok

Jeszcze więcej znam
Jeszcze więcej ich znam
Zatruwają łeb, odbierają czas
Ale żadna z nich
Ale żadna jak Ty
Nie olśniła mnie
Nie dodała mi sił

Dalej i dalej na paraboli czasu
Wznoszę się, aby za chwilę opaść na dno
Z roślin trujących bukietem idę w garści
Wszystko najlepsze co mogło być przepadło
Jeśli to tylko nieznośne poplątanie
Jeśli to tylko chwilowa zapaść woli
Jutro spróbowałbym Cię przeprosić ładnie
Jutro przyrzeknę Ci wszystko wynagrodzić
Niebezpieczne i ciemne
Moje wędrówki po piekle
Tak
Splątane drogi przez noc
Nie wydostanę się stąd
Chyba że Ty
Chyba że Ty
Chyba że podasz mi dłoń
Splątane drogi przez noc
Nie wydostanę się stąd
Nim połknie mnie
Nim połknie mnie noc
Nim połknie mnie zła noc

Lojalność.

Miałam tego nie komentować, przemilczeć, nie zostawiać po tej sytuacji żadnych śladów ale... ale nie da się.
Lojalność. Słowo nic obecnie nie znaczące. Ot... relikt przeszłości.
Ja głęboko szanując ów relikt wybrałam stronę, poszłam pod prąd i stanęłam po stronie przyjaciółki.
Nie mówię, że się z nią zgadzam, nie popieram tego co zrobiła, nie podpisuje się pod jej słowami.
Jej słowa... były zbyt okrutne, nieprzemyślane. Ale też i nie był wykrzyczane na środku ulicy tylko użyte w zwykłej prywatnej rozmowie. W rozmowie z osobą, która wydawała się cóż... dobrą... znajomą, koleżanką, przyjaciółką?

Wydawała się.

Wywlokła rozmowę na światło dzienne. Ba, zamiast skierować ją do osób bezpośrednio zainteresowanych to rzuciła ją sępom na pożarcie; mojej (na szczęście byłej już) klasie, w której pewne ''wybitne'' jednostki nie przepuszczą okazji by zmieszać kogoś z błotem. Pretekst jest...? Jest.
A więc hulaj dusza piekła nie ma. Poczujmy się lepiej - wdeptajmy kogoś w ziemie. 

Sprawa z czasem ucichnie, mnie bezpośrednio nie dotyczy, ludzi z klasy poza maturami już pewnie nigdy na oczy nie zobaczę, więc generalnie powinno mi to za przeproszeniem latać koło dupy.

Tyle, że nie lata.
Nie lubie bezmyślnego okrucieństwa. Szczególnie u ludzi, którzy dumnie określają się mianem dorosłych, którzy traktują innych z góry, bo nie są tak wielce dupnie dorośli jak oni.

Nie lubie rzucania błotem, rozdrapywania wszystkiego i rzucania argumentów, komentarzy etc poniżej jakiegokolwiek dopuszczalnego poziomu.


A przede wszystkim nie lubie ludzi, którzy są cukierkowi i słodcy gdy wszystko jest dobrze. Nie lubie ludzi, którzy grają przyjaciół, bo przez chwile potrzebują przed kimś się wygadać. Nie lubie ludzi, którzy odwracają się gdy tylko coś im da do tego pretekst. Nie lubie fałszywości.

nostalgia

''(...)wolno żyć marzeniami i zamykać się w sobie. Każdy ma niezbywalne prawo do zmarnowania sobie życia.''

Amelia

Pusta, rozbrzmiewam echem za każdym krokiem,
Jak muzeum bez posągów
o wspaniałych filarach, portykach, rotundach.
Na mym podwórzu wytryska i opada z powrotem fontanna 
O sercu mniszki, obojętna na świat. Marmurowe lilie
Rozsiewają swą bladość jak zapach.

Wyobrażam sobie, że wobec tłumów jestem 
Matką białej Nike i licznych Apollow o ślepych oczach .
Zamiast tego umarli ranią mnie łaskawością i nic się nie zdarza.
Księżyc kładzie dłoń na mym czole,
Blady i niemy jak piastunka.

''Godziny nad ranem''

S.Plath 

Są chwile
gdy wolałabym martwym widzieć Cię
Nie musiałabym
się Tobą dzielić nie nie
Gdybym mogła schowałabym
Twoje oczy w mojej kieszeni
żebyś nie mógł oglądać tych
które są dla nas zagrożeniem

Do pracy
nie mogę puścić Cię nie nie
Tam tyle kobiet
a każda w myślach gwałci Cię
Złotą klatkę sprawię Ci
będę karmić owocami
a do nogi przymocuję
złotą kulę z diamentami

Hey - Zazdrość

''Bez ciebie dzisiejsze wzruszenia byłyby tylko martwym naskórkiem dawnych uniesień.''

Amelia

i'm crazy

Irracjonalnie czułam się jak w klatce.
Już dawno nie czułam takiej paniki.



Wariuje. Chodzę po suficie. Rwę włosy z głowy.
Niewiedza jest gorsza niż najgorsza wiadomość.


Małe apokalipsy ustalonego ładu.

''I think I'm paranoid
I think I'm paranoid

Bend me, break me, any way you need me
All I want is you
Bend me, break me, breaking down is easy
All I want is you

Steal me, deal me, any way you heal me
Maim me, tame me, you can never change me
Love me, like me, come ahead and fight me
Please me, tease me, go ahead and leave me ''

Tylko jazz, kawa, wieczorne niebo i puste ulice.

Rozdzierający skowyt.
Bogowie nie lubią ludzi zbyt szczęśliwych.

Napływ sił, czyli MATURA

Takie tam ze środkami poetyckimi, czyli jeszcze tylko pozamiatam pustynie i mogę się uczyć.

Podsumowując moją naukę do matury:
 - posprzątałam wszystkie szafki w pokoju,
- zrobiłam porządek w papierach za co się zabierałam od 3 lat,
- powywalałam wszystkie niepotrzebne ciuchy,
- obejrzałam wszystkie zaległe filmy, które miałam obejrzeć,
- zaczęłam uzupełniać wiosenną garderobę i latać po sklepach.

Czyli cud, miód i totalny entuzjazm
do wszystkiego prócz nauki.
Nie wiem jak ja to zdam.

CZY TYLKO JA TAK MAM?

Wieża Radości, Wieża Samotności

Mieszkam w wysokiej wieży otoczonej fosą
Mam parasol, który chroni mnie przed nocą
Oddycham głęboko, stawiam piedestały
Jutro będę duży, dzisiaj jestem mały

Stawiam świat na głowie do góry nogami
Na odwrót i wspak bawię się słowami
Na białym czarnym kreślę jakieś plamy
Jutro będę duży, dzisiaj jestem mały

Mieszkam w wysokiej wieży, ona mnie obroni
Nie walczę już z nikim, nie walczę już o nic
Palą się na stosie moje ideały
Jutro będę duży, dzisiaj jestem mały

Stawiam świat na głowie do góry nogami
Na odwrót i wspak bawię się słowami
Na białym czarnym kreślę jakieś plamy
Jutro będę duży, dzisiaj jestem mały

Sztywny Pal Azji

I'm only human

Powinnam coś napisać. Ba! Nawet kilka wątków, które miałam pilnie poruszyć tłukło mi się po głowie ale... ale nie umiem się skupić, gardło mnie boli, idę spać.

I choć jestem szcześliwanieszcześliwa. Pełnaenerginiedożycia.
I choć.
Umieram ze strachu, że nadejdzie jutro.

I mgnienie, chwila minie niczym sen złoty.



''ta miłość jest skazańcem
zasądzonym na śmierć
umrze
za krótkie dwa miesiące
na świecie jest przestrzeń i czas
odejdziesz ode mnie
na świecie jest niemoc i konieczność
nie zatrzymam cię
żadnym pocałunkiem'' 
H.Poświatowska

''Miałam 18 lat i nic nie wiedziałam o życiu.''

Lubię kiedy kobieta...

Lubię, kiedy kobieta omdlewa w objęciu,
kiedy w lubieżnym zwisa przez ramię przegięciu,
gdy jej oczy zachodzą mgłą, twarz cała blednie,
i wargi się wilgotnie rozchylą bezwiednie.

Lubię, kiedy ją rozkosz i żądza oniemi,
gdy wpija się w ramiona palcami drżącemi,
gdy krótkim, urywanym oddycha oddechem
i oddaje się cała z mdlejacym uśmiechem.

I lubię ten wstyd, co się kobiecie zabrania
przyznać, że czuje rozkosz, że moc pożądania
zwalcza ją, a sycenie żądzy oszalenia,
gdy szuka ust, a lęka się słów i spojrzenia.

Lubię to - i tę chwile lubię, gdy koło mnie
wyczerpana, zmęczona leży nieprzytomnie,
a myśl moja już od niej wybiega skrzydlata
w nieskończone przestrzenie nieziemskiego świata.
 

K.Przerwa-Tetmajer

ot koniec?

Zbytnio przesycone wszystko goryczą, żalem, pretensjami by od tak się dało nad tym przejść i iść dalej. Nie można od tak pogrzebać przyjaźni, postawić nagrobka z oschłym napisem ''umarło''. Ja nie chce. Ja nie potrafię. Ja zwariuje.
Zwariuje. Z braku uczuć. Bo czuje się pusta, wydrążona. Jakby coś umarło. Jakbym ja umarła nieumiawszy znieść tej całej nienawiści, niechęci i pogardy jaką sama do siebie czuje. Nie wyobrażam sobie, że jutro będę musiała wstać, uśmiechać się, udawać, że wszystko jest dobrze. Nie wyobrażam sobie mijania Jej na korytarzu niczym obcej osoby wówczas gdy moje serce, całe moje jestestwo wyrywa się do Niej, skupia się na Niej.
Źle pojęta duma, poddanie się namiętnościom i emocjom.
Ot przyczyna mojego upadku.
Jakże powszechna, jakże częsta, jakże bolesna mimo swej przewidywalności i powtarzalności.

''Bądź ze mną zawsze – w jakiej chcesz postaci – doprowadź mnie do obłędu! Tylko nie zostawiaj mnie w tej otchłani, gdzie cię nie mogę znaleźć! Och, Boże! Tego się nie da wypowiedzieć! Nie mogę żyć bez mego życia! Nie mogę żyć bez mojej duszy!''

Wichrowe wzgórza

Niespełniona prowadzi do obsesji

Wtargnęła z hukiem, niepytawszy nikogo
zmąciła i tak zszargane wrażliwe nerwy
jest bezwzględna zarazem ślepa jak niemowle
Jestem opróżniony z sentymentów, pusty...


życie człowieka wypaczonego pokroju
w konfrontacji z miłością niespełnioną
dzieli go na dwie równe, różne połówki
zacierając prawdziwą ludzką rzeczywistość
wpaja mu jedynie smutki, chore refleksje
pogrążony traci, w rozpaczy wewnętrznej
modus vivendi, ciężko mu nawet oddychać
ale po co żyć, gdy ostatni cel się zaciera
gdy to szczere pragnienie niezaspokojone
nie daje zasnąć sumieniu, jest zniewolone
w kajdanach ścisku nawet bronić nie może
nie potrafi sobie radzić, jest ogłuszony
jękiem samotności, wiecznej szarej tułaczki;
wydaje się zdrowy, lecz to tylko pozory
zatapia rozgoryczenie w szklance wódki
Myślami błądzi w idealnej krainie
a ostentacyjnie przeczy wszelkim domysłom
jakoby to miał wyrżnąć pół całej ludzkości
byle ośiągnąć swoje egocentryczne sny
zapomina chwilami o swoim Hadesie,
boi się wszelkich kontaktów, nieustannie drży

budzi się silnie zniszczony, opustoszony


...pełen nicości, nienawidzę samego się
miłość to czy obsesja, dobrze nie wygląda
puka tylko w pusty łeb, wyrywa się gdzieś
zamyka na skobel drogę do szczęśliwych pól

Michał Borkoś Borkowski

i kanu poszło w pizdu na dno.
tylko drzazgi zostały.

Zabraknie Ci psa

Odejdę drogą
Gdzieś do Zagubinowa
W oddali zniknie
Głowa moja płowa

Lecz jeszcze, o, pani
Doczekasz się dnia...
Zabraknie ci psa!
Zabraknie ci psa!

Nie będę łasił się
A ty jak ta skała
Nie będę skamlał
Żebyś mnie pogłaskała

Lecz jeszcze, o, pani
Doczekasz się dnia...
Zabraknie ci psa!
Zabraknie ci psa!

Co uzyskuje się
Łkaniem i błaganiem?
Niech wie, kto nie wie:
Dziewczęce serce
Coraz bardziej twardnieje

Lecz jeszcze, o, pani
Doczekasz się dnia...
Zabraknie ci psa!
Zabraknie ci psa!

Odejdę daleko
Może w Patagonię
Tak, żebyś była
Bardzo zadowolona

Lecz jeszcze, o, pani
Doczekasz się dnia...
Zabraknie ci psa!
Zabraknie ci psa!

E.Stachura

Ostatnie wspomnienia

Że w tych płomieniach nie ginę...
Lecz gdy do szczęścia świat mię zawoła,
Nie biegnąc za szczęsnych śladem,
Przeklinam ciebie bladością czoła,
Serca przeklinam cię jadem.

Więc niech mię prędko chmury czarnemi
Porywa wicher nicości,
Bo już przekląłem wszystko na ziemi,
Wszystko - w aniele przeszłości.
Tam, gdzie tłum ludzi huczy, ucieka
I falą powraca ciemną,
Nic mię nie żegna, nic mię nie czeka,
Nic za mną! i nic przede mną!

Gdy bracia moi, gdy wędrownicy
Lecieli z szumem po niebie,
Ja, nieruchomy, gwiazdą źrennicy
Patrzyłem w przeszłość - na ciebie.
Dziewice ziemi nieraz spostrzegły
Łzawymi oczu błękity,
Że oczy moje za tobą biegły,
Żem był na sercu zabity.

Okruszynami serca, miłości
Karmiłem blade widziadła...
Ale łza taka, jak łza przeszłości,
Na żadne serce nie spadła.
Jak moje oczy topią się - mdleją,
Jak myśli rzucają ze dna,
Jak iskry sypią, jak łzami leją,
Ty wiesz! - lecz tylko ty jedna.

A teraz, smutny przeszłości echem,
O ludzie, idę za wami,
Choć śmiech wasz dla mnie - szalonych
śmiechem,
Łzy wasze - szalonych łzami.
Lecz gdy się znudzę łez zimnych rosą
I zimnych uściskiem prawic,
Duszę mi od was wichry uniosą,
Lecz wichry pełne błyskawic.
 

J.Słowacki

''niepodobna wstąpić dwukrotnie do tej samej rzeki, bo już napłynęły do niej inne wody''

Niestety luksus niepewności w moim przypadku już dawno przeminął niczym sen złoty.

Czemuż luksus? Otóż gdy jest się niepewnym swoich uczuć 

można jeszcze liczyć na ich odmianę. Na ratunek. Na powrót, do bezpiecznej przystani 

zwanej 'przyjaźń'. Ja ten etap ominęłam już dawno, pożeglowałam dalej 

i wpłynęłam na niebezpieczne, wartkie wody 'miłości nieszczęśliwej', co rusz 

mijając większe i mniejsze wodospady zwane 'kłótnią'.

Ciekawa tylko jestem kiedy wodospad okaże się za duży, moje kanu utonie
przytłoczone siłą uderzenia i w końcu pójdę na dno. Mam nadzieje tylko, że lot w dół
będzie na tyle godny zapamiętania, by zrekompensować upadek.

A może świat oglądany nijako od spodu, oddzielony tonią wody, okaże się lepszy?

Spokojniejszy, cichszy. Wytłumiony.

Może w tym tkwi sens? By się odizolować, przestać czuć, włączyć ''wytłumiacz''

niechcianych myśli? Jaki sens ma walczenie z nurtem i ciągłe próby zawrócenia 

biegu rzeki najlichszym patykiem - 'dobrymi chęciami'?

Panta rhei.

''Ciągłe stawanie się i przemijanie jest najważniejszą cechą bytu. Byt nie ginie i nie 

powstaje, jedynie się zmienia - zaś stawanie się i przemijanie jest wynikiem
nieprzerwanego ścierania się wyodrębnionych z bytu przeciwieństw''

Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki.

Raz odmieniona przyjaźń już nigdy taka sama nie będzie. Więc po co uparcie walczę 

z nurtem usiłując sprawić, by wszystko było jak dawniej?

Niepewność

Gdy cię nie widzę, nie wzdycham, nie płaczę,
Nie tracę zmysłów, kiedy cię zobaczę;
Jednakże gdy cię długo nie oglądam,
Czegoś mi braknie, kogoś widzieć żądam;
I tęskniąc sobie zadaję pytanie:
Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie?

Gdy z oczu znikniesz, nie mogę ni razu
W myśli twojego odnowić obrazu?
Jednakże nieraz czuję mimo chęci,  
Że on jest zawsze blisko mej pamięci.
I znowu sobie powtarzam pytanie:  
Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie?

Cierpiałem nieraz, nie myślałem wcale,
Abym przed tobą szedł wylewać żale;
Idąc bez celu, nie pilnując drogi,
Sam nie pojmuję, jak w twe zajdę progi;
I wchodząc sobie zadaję pytanie;
Co tu mię wiodło? przyjaźń czy kochanie?

Dla twego zdrowia życia bym nie skąpił,
Po twą spokojność do piekieł bym zstąpił;
Choć śmiałej żądzy nie ma w sercu mojem,
Bym był dla ciebie zdrowiem i pokojem.
I znowu sobie powtarzam pytanie:  
Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie?

Kiedy położysz rękę na me dłonie,
Luba mię jakaś spokojność owionie,  
Zda się, że lekkim snem zakończę życie;
Lecz mnie przebudza żywsze serca bicie,
Które mi głośno zadaje pytanie:
Czy to jest przyjaźń? czyli też kochanie?

Kiedym dla ciebie tę piosenkę składał,
Wieszczy duch mymi ustami nie władał;
Pełen zdziwienia, sam się nie postrzegłem,
Skąd wziąłem myśli, jak na rymy wbiegłem;
I zapisałem na końcu pytanie:
Co mię natchnęło? przyjaźń czy kochanie?

A.Mickiewicz

Lady Łazarz

Znów to zrobiłam
Co dziesięć lat
Udaje mi się -

Żywy cud, skóra lśni się
Jak hitlerowski abażur,
Prawa stopa

Przycisk,
Twarz bez rysów, żydowskie
Cienkie płótno.

Wrogu mój
Zedrzyj sobie ze mnie ręcznik.
Czyżbym wzbudzała strach?

Nos, oczodoły, zębów pełny garnitur?
Jutro
Nie będzie mi już czuć z ust.

Wkrótce, wkrótce
Ciało, które żarła czarna jama
Poczuje się na mnie jak w domu,

Uśmiechnę się jak dama.
Mam niespełna trzydzieści lat.
I jak kot muszę umrzeć dziewięć razy.

To był Trzeci Raz.
Co za bezsens
Unicestwiać tak każdą dekadę.

Milion włókien.

Pogryzając fistaszki tłum

Pcha się, by

Patrzeć jak mnie odwijają starannie.
Strip - tease monstr.
Panowie, panie

Oto moje ręce
Moje uda. Tak
Może i zostały ze mnie tylko skóra i kości,

Niemniej jestem tą samą kobietą.
Pierwszy raz miałam dziesięć lat.
Był to wypadek.

Za drugim razem
Chciałam wytrwać po kres i już nie wrócić.
Kołysałam się

Zamknięta w sobie jak muszla.
Musieli wołać i wołać.
Wygrzebywać ze mnie robaki jak lepkie perły.

Umieranie
Jest sztuką tak jak wszystko.
Jestem w niej mistrzem.

Umiem robić to tak, że boli
Że wydaje się diablo rzeczywiste.
Można by to nazwać powołaniem.

Dosyć łatwo jest to zrobić w celi.
Dosyć łatwo jest to zrobić i w tym trwać.
To teatralny

Powrót w dzień
Na to samo miejsce i w tę samą twarz, by usłyszeć
ten sam krzyk:

"Cud"!
Jakby mi dano w pysk.
Proszę płacić,

Za oglądanie moich blizn proszę płacić
I za słuchanie serca -
Ono znów stuka w ciszy.

Proszę płacić, drogo płacić
Za każde słowo i dotyk
Lub kroplę krwi,

Za włosów kosmyk, strzęp ubrania.
Tak, tak Herr Doktor.
Tak, tak Herr Wróg.

Jestem pańskim dziełem.
Pańską chlubą.
Dziecięciem ze szczerego złota,

Które roztapia byle krzyk.
Miotam się jak opętana.
Proszę nie myśleć, że nie doceniam pańskich starań.

Popiół, popiół -
Pan go rozgrzebuje, ogląda.
Ciała i kości już nie ma -

Mydło,
Ślubna obrączka,
Złota plomba,

Herr Got, Herr Lucyfer,
Strzeżcie się
Strzeżcie.

Z popiołu
Wstanę płomiennowłosa
By połknąć mężczyzn jak powietrze.

S.Plath

''Umieranie jest sztuką, tak jak wszystko inne. Robię to wyjątkowo dobrze. ''

Chyba kompletnie zwariowałam, już.
Uzależniłam się kompletnie.


jeszcze nigdy nie byłam tak zależna od drugiej osoby.
ja. zawsze stawiająca na niezależność.
teraz? teraz moja niezależność jest tylko grą pozorów,
która ledwo trzyma się kupy


i chyba nie potrafiłabym żyć bez powietrza.


''Rozgniatam usta o pierze poduszek rozsnuwam włosy
kolor zeschłych liści po gładkim chłodnym prześcieradle.
Zanurzam ręce w ciemność owijam wokół palców milczące
gałęzie. Ptaki śpią. Gwiazdy nie potrafią uskrzydlić
ciężkich chmur. Noc rośnie we mnie - minuty -
czerwone krople tętniącej krwi przebiegają ostrożnie.
Na palcach powoli przez zamknięte okno wchodzi ostry
zimny księżyc.''

H.Poświatowska

''Miłość jest treścią mego przekleństwa.''

S.Plath

now it's better time?

Babski wypad i nagle życie jawi się w nieco lepszych kolorach niż parę godzin temu :)

Choć nie obejdzie się bez moralizowania;
to takie smutne gdy ludzie są sobą tylko przy tych nielicznych osobach przy których uważają, że mogą być.
to takie smutne gdy ktoś ma kilka wcieleń - zależnych od sytuacji i otoczenia.
w erze facebooka zatraciliśmy zdolność szczerości i łatwości nawiązywania kontaktów międzyludzkich.
w erze gdzie możemy być każdym zapomnieliśmy jak to jest być sobą.
magia anonimowości złamała jednostkowość. 



''Ziemska cywilizacja dokonała dziwnego skrętu, coś przetrąciło jej kręgosłup. Nie potrafili w porę zatrzymać postępu i teraz technika pożera świat. Nawet nie dostrzegają, jak bardzo zmieniła ich mentalność...''

A.Pilipiuk

''Dlaczego nie jestem już tą dawną, dziką, zuchwałą, wolną dziewczyną, która umiała śmiać się ze zniewag, zamiast szaleć z rozpaczy! Dlaczego tak się zmieniłam, że kilka słów wystarczy, aby krew we mnie zawrzała?''

Wichrowe wzgórza

everything what i can do

''Posiadam tyle, a wszystko pochłania uczucie dla niej. Posiadam tyle, a bez niej wszystko mi jest niczym''

''Miłość często to wzmacnia, co zdawałoby się, że ją powinno ugasić: kaprysy i przeciwności, oddalenie i zazdrość.''

Goethe

Zamgliło się. Zatarło. Wyblakło. Zmieniło. Skończyło i zgasło.

Zamgliło się. Zatarło. A mimo to wciąż za to płace.

WSZYSTKO BEZ SENSU!
nie wiem co mogłabym zrobić żebyś uwierzyła, że jesteś wszystkim

''When everything's nothing without you
I'd wait here forever just to
To see you smile
'Cause it's true I am nothing without you

Through it all
I've made my mistakes
I stumble and fall
But I mean these words

I want you to know
With everything I won't let this go
These words are my heart and soul
I'll hold on to this moment you know
'Cause I'll bleed my heart to show
And I won't let go''

''- Wolę żyć, umierając, niż umrzeć nigdy nie żyjąc.''

nie potrafię

nie potrafię być tylko człowiekiem
jest we mnie spłoszona mysz
i łasica węsząca zapach krwi
i przestrach i pościg
porosłe włosem mięso
i myśl

nie umiem być tylko drzewem
wytrwały wzrost nie jest moim jedynym
celem
ani tężenie konarów
ani owoc
ani kwiat

ciekawością nacięłam korę
oszlifowałam zastygłe żywiczne krople
żywą tkankę zamieniam codziennie
na świecące próchno słów

słowami
skarżę się z moich udręczeń
jak gdyby liryka była kluczem
którym można by otworzyć
zatrzaśnięty przed wiekami raj

H.Poświatowska 

nic

''Prawdziwie kochasz wtedy, kiedy nie wiesz, dlaczego.''

L.Tołostoj

Nie można kochać najlepszych przyjaciół. Tak się nie robi. Tego się nie robi przyjaźni. 

To niszczy. To uzależnia. To doprowadza do utraty zmysłów.

Doprowadza do utraty tchu. Do szaleństwa na myśl, że wszystko zaraz się rozsypie, a wtedy
nie zostanie nic. Nic czego można by się trzymać.

''Hey, I'm feeling tired.
My time, is gone today.
You flirt with suicide.
Sometimes, that's ok.
Do what others say.
I'm here, standing hollow.
Falling away from me.
Falling away from me.''

w jadowitym brzęku

jeszcze chyba nigdy nie byłam tak wykończona psychicznie.
zbyt długa zima. zbyt długo bez błękitów nieba. zbyt długo bez wzlotów.

a w tle zbliżające się matury, więc nie ma czasu zwinąć się w kłębek.
paradoksy uczuć, nihilizm, błędne koło.

  w jadowitym brzęku
  w szeleście traw
  w niezdarnych skrzydłach pszczoły
  miłość mieszka

  w pocałunki ubrana
  jak drzewo w krople
  rosnę

  i gdy myślę o tobie
  to tak
  jakby motyl trzepotał w dłoni
  uwięziony i ślepy

  a czas
  przyczajony poza mną do skoku
  trzyma w wąsach źdźbło
  dzisiejszy dzień

H.Poświatowska 

Homoseksualność nie jest chorobą

''- Idąc tokiem rozumowania pani poseł, równie dobrze moglibyśmy homofobię uznać za chorobę. Ale nikt z nas nie wpadłby na pomysł, aby ją leczyć, zwłaszcza, że w przypadku pani Pawłowicz mogłoby to być nieskuteczne''

http://wiadomosci.onet.pl/kraj/mz-do-pawlowicz-homoseksualnosc-nie-jest-choroba,1,5458831,wiadomosc.html 

Minister zdrowia  zarobił sobie u mnie duży plus. Jeden z nielicznych polityków, który potrafi kulturalnie zjechać Pawłowicz i zatkać jej usta logicznym argumentem. Oby więcej takich ludzi na polskiej scenie politycznej.

"Kto kocha, często jest zawiedziony, często obolały i często nieszczęśliwy, ale kocha i kiedy znajdzie się na krawędzi grobu, obraca się, aby spokojnie spojrzeć wstecz, i powiada sobie: często cierpiałem, myliłem się niekiedy, ale kochałem. To ja żyłem, a nie jakaś sztuczna istota wylęgła z mojej pychy i nudy"

Kolory

Nocą

zgrzaną pośpiechem w tumulcie snów rzęsistym

bez słowa zaciskasz nienawistne palce.

ścigają mnie barwy roztarte w sitach horyzontu

cynowe deszcze spadają z nieba wzniesionego z rtęci

a zieleń soczysta przechodzi we mnie — pęcznieje jak pęd.

jak Mojżesz z ziemi egipskiej armiami mądrych wężów

                                                                    [wśród wód wzniesionych morza

z brodą na wiatr rozwianą wymachując laską

nóg ciężkim chrzęstem przemierzam żółć chromową piasku

I kroczę w czerwieni smagany barwami groźny jak pożar.

bije mnie ciemność i skrzydeł trzepotem uderza po skroni

i lęk ogarnia nieznany i słodki

gdy

walcząc z aniołem w nadchodzącym brzasku

ja, Jakub rozciągnięty na kamieniu nocy

zmartwiałym językiem wołam o pomoc i

krzyczę — gdy znad lasu w drodze do Damaszku —

jak Pan

na niebie zgrzanym od grzmotów dalekich i woni

wstajesz potężny w gromach i blasku

i razisz błyskawicą z chromu i potasu.

J.Brzękowski